Jedan veliki dio u knjizi "Veliki Sejtan" posvecen je mitskoj licnosti koja ima nadljudske moci u stvaranju dogadjaja i poticanju velikih pokreta i to u vremenskom periodu islamske povijesti manjem od deset godina.
Ni prije ni poslije tog perioda u historiji nema ni traga od ove licnosti, koja je navodno neki Jevrej, Abdullah ibn Seba', koji je radi napada islama iznutra formalno primio islam. Nakon što se izjasnio kao musliman, on otpocinje svoje politicke aktivnosti i dobija tako veliki uticaj da cak ni Poslanik, uprkos njegove svijetle prošlosti, moralne vrijednosti i Allahove podrške, nikada za to vrijeme nije mogao ostaviti toliko veliki uticaj.
Uticaj ove licnosti je bio toliko natprirodan da su se cak i najveci najcistiji i prvi medju ashabima Allahovog Poslanika sallallahu alejhi ve alihi ve sellem, kao što su Ebu Zerr el-Gafari, Ammar ibn Jasir, Abdullah ibn Mes'ud, Abdurrahman ibn Udejs, Zejd ibn Suhan, Sa'sa'at ibn Suhan, Muhammed ibn Ebi Bekr, Muhammed ibn Ebi Huzejfe, odazvali njegovom pozivu i pošto su cijeli zivot proveli u vjerovanju i dzihadu, posredstvom njega su zalutali i desetine hiljada ashaba i tabi'ina u Kufi, Basri, Egiptu, Medini (dakle vecina muslimana toga vremena] pošli za njim i u smutnji koju je on izazvao bili saucesnici, izuzev podrucja Sama, zbog toga sto je narod tog kraja bio odgajan od strane Umejja i Muavije.
Abdullali ibn Seba' sa svojim sljedbenicima (vecinom muslimana) ustaje i ubija sahabiju, treceg halifu Osmana. Po Alijevom dolasku na vlast, pošto su Majka Vjernika, Aiša muz njene sestre Zubejr i amidzic Talha, znali da ce u buducnosti doci do rata izmedju Alija i Muavije, oni su oformili vojsku i krenuli u pravcu Basre s namjerom da posreduju izmedju Alija i Muavije, koji ce u buducnosti da ratuju!!!
Odmah po dolasku u Basni, oni su ubivši cetrdeset cuvara zgrade uprave i obrijavši glavu i bradu Osmanu ibn Hunejlu, hazreti Alijevom namjesniku u Basri, okupirali taj grad. Po hazreti Alijevom dolasku u Basni obje strane su namjeravale da se pomire, ali su "Abdullah ibn Seba' i njegovi sljedbenici otpoceli rat iz cega je nastala Bitka kod deve.
Nakon toga "Abdullah ibn Seba" malo po malo nestaje i više nije jasno kamo ova natprirodna licnost odlazi. Ta licnost je i utemeljitelj šiizma, pa prema tome izvori šija se vracaju na Jevreje. Pogledati neke od tema na stranicama od 66 do 81 "Velikog šejtana".
Prica o Jevreju zvanom "Abdullah ibn Seba'" koji je formalno primio islam, prvi put se spominje u Taberijevoj historiji, a poslije se prenosi i u historiji od Ibn Asakira i to da je on nakon što se izjasnio kao musliman, poceo da potice muslimane protiv Osmana, smatrajuci ga nezasluznim za hilafet, da bi ga konacno i ubili. U Bici kod deve su on i njegovi sljedbenici odigrali glavnu ulogu u rasplamsavanju bitke.
Ovu pricu su neki kasniji historicari, kao što je Ibn El-Asir, Ebul-Feda, Ibn Haldun, Ibn Kesir, Ferid Vedzdi, prema vlastitim izjavama prenijeli iz Taberijeve historije.
Neki od orijentalista kao što su: Fanfluten, Nikelson, Velhauzen i drugi prenose ovu pricu od Taberija. Ali Velhauzen (napisao najruznije knjige o islamu, a ovo su njegove rijeci o Kur'anu koje je iznio u enciklopediji Britanije: "Kur'an je najgora stvar koju je Muhammed donio") u knjizi "Ed-Devletul Emevije ve sukutiha" (Emevijska drzava i njen pad) prenoseci pricu o Abdullahu ibn Seba' u potpunosti izmijenjenu i dodajuci neke predaje koje se ne mogu naci ni u jednom drugom historijskom dokumentu, on ulazi u njeno tumacenje i taj dopadjaj predstavlja pocetkom šija i šiizma, a u fusnoti navodi da je pricu prenio od Taberija, od koga ovu predaju prenose i savremeni pisci kao što su Rešid Reza i Ahmed Emin.
Ahmed Emin na 277 stranici knjige "Fedzrul-Islam" oslovljavajuci Velhauzena kao "profesor", prenosi od njega: "... kakvo je i mišljenje profesora Velhauzena to da šije poticu od Jevreja, a ne od Perzijanaca"
U proucavanju ove price i klevete koju su iznijeli orijentalisti na mezheb Ehlul-Bejta i Allanovog Poslanika, sallallahu alejhi ve alihi ve sellem, pored cvrstih odgovora koje su u prošlosti šiiski alimi dali, jedan od velikih savremenih šiiskih alima Allame Sejjid Murteda Askeri odlucuje se na temeljito izucavanje ove price.
Rezultat proucavanja i analize Allame Askerija postaje veliko i jedinstveno otkrice koje potice na divljenje i hvaljenje od strane sve uleme, šija i sunnija. Sa veoma jasnom naucnom metodom rješava pricu o Abdullahu ibn Saba'u, tako da uopce ne ostavlja neke dvosmislenosti ili sumnje.
On, proucavajuci sve varijante prica o Abdullahu ibn Saba'u, u historijskim knjigama pronalazi da je najstariji dokument o njoj Taberijeva historija (Taberi je umro 310 hidzretske, 923 godine po Isau a.s.) i "Historija Damaska" od Ibn Asakira (koji je umro 571 hidzretske ili 1176 godine po Isau a.s.)
Medjutim sve predaje koje prenose pricu o Abdullahu ibn Seba'u u svom lancu prenosilaca dolaze samo do jedne osobe. Ni u jednoj historijskoj knjizi niti u bilo kojem dokumentu se ne vracaju ni na koga drugog osim na tu osobu i ni na koji nacin se cak ne ukazuje ni na ime Abdullaha ibn Seba'a ili na njegove misli, djela ili pak predaje, osim preko te osobe, a ta osoba je je Sejf ibn Omer el-Tamimi, koji je zivio 170 godine po hidzri.
Allame Askeri na osnovu ovoga ulazi u dva vazna pitanja:
1. Kao što smo to ranije naveli, u prenošenju nekog hadisa ili historijske predaje islamska ulema je uzela u obzir da prenosilac mora imati nake preduvjete; Da li Sejf ibn Omer ima ove preduvjete ili ne?
2. S obzirom da su historijska dogadjanja u islamu, hvala Allahu, prenijeli brojni prenosioci, i ako za jedan dogadjaj ponekad ima cak i po deset prenosilaca, uporedjivanjem izmedju raznovrsnih predanja i uzimanjem u obzir potrebnih uvjeta, moze se doci do nekih cinjenica. U poredjenju Sejfovih rivajeta o dogadjanjima pocetkom islama sa rivajetima drugih prenosilaca, kakav zakljucak izvlacimo?
Sto se tice prvog pitanja, kao što smo to i ranije naveli sva hadiska ulema ehlu-sunneta, od kojih i Jahja ibn Main, Ebn Davud, Nesai, Ibn Asir, Ebi Hatam, Ibn Seken, Ibn Adi, Ibn Hibban, Hakim, Hatib el-Bagdadi, Ibn Abdul-Birr, Ibn Hadzer i dr ... su ga optuzili rekavši da je bogohulnik, lazov, da izmišlja hadise, da su njegovi rivajeti bezvrijedni, ... tako da njegove predaje, na osnovu mjerila ehlu-sunneta nemaju nikakvu vrijednost.
(Musned Ahmed ibn Hanbel 3/46)
I u "El-Baisul hasisu" od Ibn Kesira, koju su vehabije štampale u Kuvajtu, na 86 stranici se ukazuje na nevjerodostojnost predaja od Sejfa ibn Omera.
U veoma preciznoj usporedbi koju vrši Allame Askeri, izmedju rivajeta koje prenosi Sejf i onih koje ostali prenose, ne samo hadisa koji se odnose na ustanak muslimana protiv Osmana i njegovo ubijanje i Bitku kod deve, vec o svim rivajetima koje prenosi Sejf, od kojih je i onaj
o slanju vojske pod zapovjedništvom Usame, postavljenog od strane Allahovog Poslanika u zadnjim danima njegovog zivota, Sekifa i drugi, pozivajuci se na najispravnije historijske predaje dolazi do potresnih rezultata.
a) Vrste Sejfovih rivajeta, po ovom pitanju, se razlikuju od nacina rivajeta koje prenose ostali prenosioci, na primjer; o vojsci Usame Taberi i Ibn Asakir od Sejfa prenose: "Pejgamber je poslao vojsku, u kojoj je bio i Omer, pod zapovjedništvom Usame. Posljednji vojnici te vojske nisu bili ni prošli podrucje Hendeka, kada je Allahov Poslanik umro, i tada je Usame poslao Omera halifi Allahovog Poslanika kako bi od njega zatrazio povratak vojske."
Ova predaja je u proturjecnosti sa predajama svih drugih prenosilaca hadisa.
Na primjer Buharija prenosi: "Allahov Poslanik je naredbu o odlasku vojske izdao nekoliko dana prije svoje smrti" a ne posljednji dan. Takodjer prenosi da su muslimani imali neke prigovore na zapovjedništvo Usame i to da je vojska bila izvan Medine, ali još nije bila krenula. U vrijeme smrti Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve alihi ve sellem, Ebu Bekr nije bio halifa niti se znalo da ce on postati halifa i u vrijeme smrti Allahovog Poslanika sallallahu alejhi ve alihi ve sellem, Omer je bio u Medini, a Ebu Bekr izvan Medine, a ne obrnuto.
U slucaju Osmanovog ubistva samo Sejf govori o licnosti po imenu Abdullah ibn Seba' i njegovoj smutnji dok drugi cak i ne ukazuju na to, vec kao razloge Osmanovog ubistva navode zla djela emevijske dinastije i halifino neobracanje paznje prema tome, dijeljenje drzavnog budzeta medju porodicom Emevija itd ...
O Bici kod deve samo Sejf prenosi da Aiša, Zubejr i Talha nisu imali namjeru da se bore protiv islamske vlasti Alija a.s.
b) Sejf ibn Omer ne samo da govori o osobi po imenu Abdullah ibn Seba' u vrijeme Osmana, vec još i stotinu pedeset drugih osoba pominje kao asnabe Allahovog Poslanika, o kojima ni jedan prenosilac u historiji nije spomenuo baš ništa.
On od Abdullaha ibn Seba'a pravi jednu natprirodnu licnost, ali koja postoji samo nekoliko godina i odjedanput nestane.
Medju ashabe ubraja i nekog "posebno nadarenog" Ka'ka ibn 'Amr smatrajuci ga jednim od dobrih ashaba Allahovog Poslanika, jednim od prenosilaca hadisa, jednim od arapskih junaka i pjesnika na arapskom jeziku i od onih koji su ucestvovali u Bici na Jermuku, te da je on taj koji je osvojio Damask, da je bio u vecini bitaka protiv Perzijanaca i da je osvojio Hanikejn, Helvan i Hemezan.
Takvu licnost sa takvim osobinama kao i stotinu cetrdeset devet osoba, osim Sejfa ibn Omera niko od hiljadama prenosilaca hadisa i historije ne pominje, ni u historijskim predajama o osvajanju Damaska, Hanikejna, Helvana i Hemezana a ni u predajama hadisa od Allahovog Poslanika sallallahu alejhi ve alihi ve sellem.
c) Postojanje brojnih legendi u predajama od Sejfa ibn Omera koje ni jedan prenosilac historijskih dogadjaja ne prenosi, kao što je govor krava na arapskom jeziku u Iraku, neostavljanje nikakvog traga na Halidu ibn Velidu koji je pojeo prilicno veliku kolicinu otrova, rušenje grada Hummesa u Siriji kada su muslimani izgovarali tekbir ...!
d) Pominjanje gradova kao što su: Dolus, Tavus, Dze'rane, Na'manul-Irak itd, a koji ne postoje niti su kada postojali niti je pak koji prenosilac historije prenio takve nazive gradova. Ili spominjanje imena dana, kao poznati dani koje niko drugi sem njega ne prenosi, kao: "Jevmul-ebakir" (dan krava), "Jevmul-ermas", "Jevmul-dzerasim", itd ... i takodjer prenosi datume nekih dogadjaja ili neke brojke kao broj vojnika u nekim bitkama ili broj ubijenih ... koje takodjer niko drugi sem njega ne prenosi.
Ovim postaje jasno daje Abdullah ibn Seba' kao i više od stotinu i pedeset izmišljenih ashaba jedna od licnosti koje je izmislio otpadnik i prevarant Sejf ibn Omer, a takva licnost nikada nije ni postojala.
A još zanimljivije je što Sejf ibn Omer, lazov, prevaranti spravljac hadisa u mnogima od svojih legendarnih predanja staje u odbranu odredjenog broja politickih licnosti historije islama.
Na primjer on Ebu Bekra smatra halifom kada ni Ebu Bekr to nije znao, a ni Omer, on smatra da su psi Hev'aba lajali na Aišinu sluškinju, uprkos tome što svi historicari prenose da su psi lajali na Aišu.
Radi boljeg upoznavanja sa ovim dogadjajem pogledati knjigu "Abdullah ibn Saba' ve Esatiru Uhra" napisanu u dva svezka na 930 stranica (izdata u Bejrutu 1969 godine) i "Mietu ve hamsune sahabi muhtelek" (napisana naviše od 1400 stranica, u tri toma, Bejrut, 1970. godina).
Ka'bul Alibar, Tamim ed-Dari, Veheb ibn Munabih i drugi se kod ne-šija smatraju najvecim vjerskim licnostima, kao što se njihove misli i mišljenja u najvaznijim njihovim knjigama prenose u ulozi hadisa ili tefsira Kur'ana, kao što se to dešava u Buhariji i drugim knjigama.
Idu tako daleko da cak patvore Allahovog Poslanika da je rekao: "Od Izraelcana prenosite koliko god hocete hadisa"!!
Prethodno smo ukratko ukazali na ovo u raspravi o izmišljanju hadisa, a stav šija prema Jevrejima u toku historije je veoma jasan.
Ebu Bekr i Omer na Hajberu nisu ništa ucinili, dok je prvi imam šija Ali ibn Ebi Talib (a.s.) Jevrejima zadao takav udarac da i danas parola šija u juznom Libanu glasi: "Hajber! Hajber! O Jevreji!"
A Ebu Zerr, taj revolucionarni šija, kada u prisustvu Osmana cuje kako Ka'bul Ahbar, Jevrej, iznosi svoje mišljenje o vjerskim pitanjima islama, zadaje mu takav udarac u glavu da mu je krv potekla, a Ali (a.s.) u periodu svoga hilafeta zabranjuje zidovima ulazak u mesdzide ...
I danas su šije ti koji po prvi put, nakon formiranja vještacke i nelegitimne tvorevine Izrael, zadaju najubitacniji udarac Jevrejima, dok vehabijski stroj za pravljenje fetvi izdaje fetvu za pomirenje sa Izraelom i nakon 50 godina sukoba Arapa i Izraela. Postaje jasno da vehabije u ovom periodu, ne samo da nisu bile protiv Izraela, vec su i pruzile i najvecu pomoc u njegovom stvaranju.
Sije su jedini i neprikosnoveni protivnici Izraela i podrzavatelji su onih boraca koji se bore protiv njega.
Nema komentara:
Objavi komentar